500 χρόνια πριν, το σημερινό αυτονόητο δεν υπήρχε ούτε στη φαντασία του πιο διορατικού ανθρώπου. Αυτό όμως δε σημαίνει ότι και τότε οι άνθρωποι δε φαντάζονταν με κάποιο τρόπο το μέλλον. Έτσι κι εμείς σήμερα, κινδυνεύοντας να φτιάξουμε μια εικόνα για το μέλλον που μπορεί να μην έχει καμία υπόσταση τότε, επιχειρούμε να κάνουμε το ίδιο – να το ονειρευτούμε.

Βασικός μοχλός στην ανάπτυξη της τεχνολογίας ήταν πάντα η ανάγκη. Για μας αυτή η ανάγκη είναι της επιβίωσης μέσα από ένα περιβάλλον που έχει αλλοιωθεί από τις πολλαπλές ανθρώπινες επεμβάσεις, επεμβάσεις στο κλίμα, στο έδαφος, στη ζωή μας. Αλλά και ο φόβος για το αύριο, το οποίο η τεχνολογία μπορεί να το απογειώσει αλλά και να το καταστρέψει.

Μέσα σε αυτά τα πλαίσια και προκειμένου ο άνθρωπος να προστατευτεί τόσο από αστάθμητους περιβαλλοντικούς παράγοντες, όσο και από τον ίδιο του τον εαυτό ξεκινά ένα φιλόδοξο πείραμα: να ξεκολλήσει τις πόλεις από το έδαφος. Ο Βόλος είναι η πόλη που, εθελοντικά, λαμβάνει μέρος σε αυτό το project διαθέτοντας ένα τμήμα του πολεοδομικού του ιστού. Από τους κατοίκους της πόλης, άλλοι επιλέγουν να συνεχίσουν τη ζωή τους όπως ήταν και άλλοι αποφασίζουν να συμμετάσχουν ενεργά στο πείραμα, αποτελώντας τους μελλοντικούς κατοίκους της «dislodged_city». [dislodge: ξεκολλώ_αποσπώ_αποκολλώ_απαγκιστρώνω]

Το όραμα που εμπνέει αυτό το πείραμα είναι μια πόλη αυτόνομη, που μπορεί να προσαρμόζεται σε ακραίες μεταβολές των συνθηκών διαβίωσης όχι απλά αλλάζοντας τον προσανατολισμό ή αυξομειώνοντας το ύψος της. Σίγουρα ένα τέτοιο project δεν έχει όρια. Για εμάς θα μπορούσε να οδηγήσει σε μια υβριδική πόλη που μπορεί να μετακινηθεί σε αέρα, γη και θάλασσα και μέσα από αυτή τη διαδικασία οι πολίτες της dislodged_city, να έχουν τη δυνατότητα να ζήσουν σε οποιοδήποτε σημείο της γης, μέσα στην πρότυπη πόλη τους.