Ημέρα 4η

Φτάσαμε! Αισθάνομαι σαν να βρίσκομαι σε κάτι που μου ανήκει και είναι ολότελα δικό μου. Λες και δεν έχω ζήσει αλλού ούτε στιγμή. Το σπίτι μου. Το πρώτο πράγμα που έκανα ήταν να ανέβω στο δέντρο μου, το πιο ψηλό δέντρο στο "εργοστάσιο". Έτσι λένε το χωριό που μένουμε. Από εκεί μπορώ να αγναντεύω με τις ώρες τα τεράστια κουτιά που μέσα τους ζούσαν οι άνθρωποι του χαμένου κόσμου και στο βάθος το ήρεμο γαλάζιο της θάλασσας. Πόσα πολλά είναι; Πόσα εκατομμύρια άνθρωποι μπορούσαν άραγε να ζήσουν εδώ; Και τώρα νεκρά. Χωρίς ζωή. Μισογκρεμισμένα και άδεια. Με την πρώτη ευκαιρία θα πάω, κρυφά από τους γονείς μου. φέτος αισθάνομαι αρκετά μεγάλος για αυτό. Προς το παρόν όμως μπορώ να εξερευνήσω το δικό μας χωριό- όχι μακριά από τα χιλιάδες κουτιά. Και εμείς σε τέτοια ζούμε. Το χωριό μας έχει μερικά από αυτά, άλλα ψηλά και άλλα χαμηλότερα. Στα πιο ψηλά απαγορεύεται να πλησιάσουμε. Πέρυσι όμως σκαρφάλωσα σε ένα δέντρο κοντά τους και κοίταξα μέσα. Το θέαμα μου δημιούργησε ακριβώς το ίδιο μείγμα συναισθημάτων με το νεκροταφείο: ήρεμο αλλά τρομακτικό, οικείο αλλά άοσμο, έλξη και ταυτόχρονη απώθηση. Δεν ξαναπήγα. Αρκέστηκα σε ότι είδα. Δεν είναι τόσο ότι φοβάμαι, όπως στο νεκροταφείο. Είναι πως δεν έχω πλέον την περιέργεια. Ο στόχος μου φέτος είναι να βγω έξω απ' το χωριό και θα το κάνω. Τότε μόνο θα αρχίσω να γνωρίζω τον χαμένο κόσμο: όταν τους νιώσω να κινούνται. να ζουν και να υπάρχουν μέσα στα σπίτια τους. όταν πλέον θα το έχω μάθει αυτό, θα κατανοήσω και την φύση των κουτιών του χωριού μας και γιατί είναι τόσο διαφορετικά. Δεν χρειάζεται να τα ξαναδώ.

Άγγελος, 2508